Het is zaterdag 11:45 uur. We zijn een kwartiertje thuis, met gevulde maxi-cosi. Ik lig op de bank en kijk van een afstandje naar dat kleine mensje. Onze dochter. Lang gewenst en nu ligt ze daar echt. De eerste familieleden druppelen al binnen. Ik glimlach, neem de complimenten over haar en over mijn stoere bevalling in ontvangst en laat alles over me heen komen. Een half uur later belt de kraamverzorgster aan. Het huis is ondertussen vol bezoek, zij komt er op haar gemak bijzitten en voert het hoogste woord. Over hoe het ging in haar tijd, over haar kinderen en over het wat er tegenwoord allemaal zo anders is. Ik zie mijn moeder en tante een blik met elkaar wisselen. Denken zij hetzelfde als dat ik denk?
Het bezoek gaat langzaam weer weg, terwijl ik al boven in bed lig. Ik trek het allemaal niet. Mijn lijf doet pijn en ik kan al dat geklets niet aan. Charlie ligt naast me in de co-sleeper en ik blijf maar naar haar kijken. Ik probeer te bedenken wat ik voel, maar ik kan er nog geen woorden aan geven.
De kraamverzorgster gaat zeer hardhandig te werk bij het helpen met de borstvoeding en is heel onaardig tegen Charlie. Als ze mijn hechtingen wil controleren (en ik dat heel vervelend vind) zegt ze ”jeetje meid, zo erg heb ik het in jaren niet gezien, ze hebben je wel te pakken gehad he? Daar zal je nog lang last van houden”. Ik maak geen grapje, ze zei het echt. Ik raak steeds meer in mezelf gekeerd door haar alles overheersende aanwezigheid. Ze komt op de rand van mijn bed zitten en kletst uren tegen me aan. Als ik onder de douche sta gaat ze naast me staan, niet om te checken of ik niet omval, maar om te vertellen over haar zoon en dochter. Mijn vriend verzorgt me met kopjes thee, fruit en al het andere dat ik niet zelf kan, want zij neemt hiervoor geen initiatief. Ik word onzeker over het feit dat ze twee keer 36 graden temperatuurt bij Charlie, maar zegt dat er niets aan de hand is, een extra dekentje volstaat volgens haar wel. Ze schrijft niks op in het daarvoor bedoelde mapje en vergeet nog steeds Charlies naam. Als ik zelf op dag twee koorts krijg, kan ze niet anders dan de verloskundige bellen. Als die aan het einde van de dag langskomt schrikt ze van me. Ze is heel lief en geeft goede adviezen. Ook zie ik dat zij de kraamverzorgster nogal aanwezig vindt.
Een paar uur nadat de verloskundige weg is krijg ik een mailtje van haar. Dat ik altijd mag bellen, of het echt wel goed gaat en met nog wat dingen die ze voor me op zou zoeken. Heel lief en heel warm. Ik barst in huilen uit. Zeg tegen mijn vriend dat ik nog liever zonder kraamverzorgster alles zelf uitzoek dan haar nog een dag bij ons huis heb. Mijn vriend zegt dat zowel zijn vader als mijn moeder hem al hadden gebeld om hun zorgen over mijn toestand en de kraamverzorgster te delen. Mijn uitbarsting is de druppel en we bellen de verloskundige. Die snapt het verhaal, zonder veel uitleg nodig te hebben, en zegt dat zij voor ons regelt dat er de volgende dag iemand anders komt.
Op dag drie gaat de bel, ik ben bloedzenuwachtig. Wat als het weer zo’n naar mens is? Stellen wij te hoge eisen? Maar daar staat E. E. helpt de rest van de week met engelengeduld bij de borstvoeding, loopt uren rondjes met een huilende Charlie omdat ik dat zelf niet kan. Luistert, is op de achtergrond, geeft adviezen waar je wat aan hebt, zonder haar zin door te duwen.
Als E. op de laatste dag vertrekt huil ik tranen met tuiten. Nu moeten we het zelf doen. Dat kan ik toch helemaal niet? Nu kunnen we niks meer aan haar vragen. Maar we konden het zelf. En het kwam goed.
En de wijze les voor de volgende keer is: als de kraamverzorgster een halve dag binnen is en ik voel dat het niet goed zit, vraag ik direct of er iemand anders kan komen. Doe dat alsjeblieft zelf ook. Ik hoor te vaak verhalen van mensen die hun kraamweek met de kraamverzorgster hebben ”uitgezeten” en niet konden wachten tot ze weer weg was. Doe dat alsjeblieft niet. Je kraamweek is te belangrijk om te laten verpesten doordat je iemand niet voor het hoofd wil stoten of niet wil ”zeuren”. Dus kom voor jezelf op of laat iemand dat voor je doen. Het heeft voor mij, op mijn meest kwetsbare momenten, echt een verschil gemaakt.
P.S. Ik moet sommige comments handmatig goedkeuren. Het kan dus zijn dat je je comment niet direct online ziet, maar dat komt dan vanzelf!
Oh wat vervelend zeg en wat goed dat je naar een andere gevraagd hebt, heerlijk dat die wel fijn was!
Mijne was fantastisch, ook behoorlijk aanwezig, maar ik vond dat wel lekker, keek er sochtends echt naar uit met haar koffie te drinken en mijn huis is nog nooit zo schoon geweest als in mn kraamweek
Oh wat heerlijk zeg. Ik gun echt iedereen een fijne kraamhulp!
Wat vervelend zeg! Helaas hoor je dit wel vaker…Ik heb in mijn omgeving goed rondgevraagd wie tevreden was en dat heeft echt geholpen, een beetje zoals jij je tweede kraamverzorgster omschrijft. Fijn dat je dat ook hebt kunnen meemaken!
Dat is dus altijd mijn advies, vraag rond wie goed is!
Heel slim. Helaas zijn de kraamzorgorganisaties in een stad als Rotterdam veel te groot om kans te maken op een bepaalde voorkeurs kraamhulp geloof ik.
Zo mooi verwoord! <3
Ooh, ziet er supergaaf uit! 🙂