Een paar weken geleden heb je het misschien toevallig al gelezen: Nina gaat weg uit Rotterdam. Een van mijn beste vriendinnen, die letterlijk op kruipafstand van me woont gaat helemaal naar het zuiden van het land verhuizen.
Nina heeft een goede baan, maar haar uiteindelijke doel was al jaren geleden vastgesteld. Ze werkte knetterhard en wist al die tijd waar ze naartoe wilde. Maar een baan zoals zij die voor ogen had is heel schaars. Dus ik dacht met haar mee, gaf advies en luisterde, terwijl zij haar weg zorgvoldig uitstippelde. De droom was een baan in Rotterdam. Dan zou er voor haar en voor onze vriendschap niet veel veranderen.
Midden in de nacht tijdens mijn vakantie op Bali ging mijn telefoon. Nina. Ze had DE baan. Maar dan wel helemaal in het zuiden. Ze had al ja gezegd. Makelaar was al gebeld. Huis gaat de verkoop in. Zo spannend. Zo eng. Ik begon keihard te huilen. Vriendlief zat van schrik rechtop in bed. ”WAT is er?!” Nina heeft de baaaaaaaaaan. Snik. Snik. ”Dat is toch juist goed!?’. Het is in maaahaaahaaaastricht!!!!!!!!! *lange zielige uithaal*. Oh.. Ja. Dat is wel ver ja.
Nog nooit in mijn leven heb ik twee zulke heftige, tegenovergestelde emoties tegelijkertijd gevoeld. Zo verdrietig voor mezelf omdat alles zo anders gaat worden, maar tegelijkertijd zo intens blij voor iemand om wie je heel veel geeft, omdat iets dat ze zo graag wil is gelukt.
Dit is niet zoals we het bedacht hadden. Hoe kunnen we nu later samen op zwangerschapsverlof. Hoe moet dat nou als een van ons een mental breakdown heeft en de ander er niet binnen 1 minuut kan zijn. Wat moeten we nu met die liters thee. En champagne. Hoe moet dat nou!? Ik weet het nog niet en ik voel het elke keer in mijn buik als ik er aan denk. We ondergaan het maar gewoon. We mogen niet vergeten dat deze baan iets super gaafs en moois is en dat wij heus op afstand ook wel een bijzondere vriendschap kunnen onderhouden. We hebben dit jaar het meest heftige jaar uit ons vriendschap gehad. We kregen te maken met overlijden en intens veel verdriet en dit bracht ons als vriendinnen nog dichter bij elkaar. En ik weet het zeker. Deze vriendschap is voor altijd.
De ”In de keuken van Nina” blogjes zullen minder worden. In plaats van een aantal keer per week zullen we elkaar waarschijnlijk een keer per maand zien. Maar dan doen we het goed. Veel tijd voor elkaar en lekker bij elkaar blijven logeren. Ook dan ga ik gewoon ”In de keuken bij Nina blogjes” maken, in haar nieuwe keuken. Die vast net zo mooi wordt als de droom van een keuken die ze nu nog heeft. En dan is er eigenlijk niets anders. Dan kletsen we zoals altijd. Eten, drinken, lachen. Of dat nou in Rotterdam of in Timboektoe.. Wat maakt het uit?
Nina, je bent een kanjer. Een doorzetter. Een talentvolle, mooie en sterke jonge vrouw en ik ben ongelofelijk trots op jou.
Wie van mijn lezers heeft een vriendin die ver weg woont? Vertel me. HOE doe je dat?
